Lieve Camille,
Onze radio held. Hier zou je waarschijnlijk heel hard om lachen, dat we jou een held noemen.
Maar het is toch zo.
Vele jaren heb je onze radio mee doen draaien.
Tappen, klusjes doen, voor reclame op pad gaan om zo te zorgen voor wat financiële inkomsten,…
Ook voor goede raad konden we bij jou terecht.
De verhalen doorheen de geschiedenis over al het radio gebeuren, ook radio formule 1, je was een wandelende geschiedenisboek.
En wat luisterde we graag naar jouw verhalen…
Ook op dinsdag, tijdens onze durango sessions, was je steevast op post.
Het was zeker niet jouw muziekgenre, maar dat maakte je niets uit.
De sociale contacten binnen de radio, met de bands, tappen met Diane, de vaste tooghangers,.. daar fleurde je van op, je was bij ons in je element.
Je belde me ook vaak dinsdag middag: “hey Samantha, kom je vanavond? “ Want dan maakte je wat extra eten of bracht je een koffiekoek mee voor mij.
Voor mij had je nog een extra plaatsje in mijn hart, je was mijn radio opaatje.
Je moest daar vaak om lachen “hey seg! Opaatje? Zo oud ben ik niet!” maar het was een uitdrukking die onze band beschreef.
Ook in onze privé stond je voor ons klaar, we konden altijd op je rekenen.
Problemen met vervoer, met de auto, gewoon even ons hart luchten..
Als we elkaar al 2 weken niet meer gehoord hadden, kreeg ik naar mijn voeten “je bent mij vergeten hè!”
Nee Camille, ik was je niet vergeten. Het was meestal zo dat ik de dag ervoor nog dacht “oh ik moet Camille nog even bellen”.
En nu?
Geen goed getapte pintjes meer, geen leuke babbels, geen boeiende verhalen, geen telefoontjes meer….
Het was oprecht een voorrecht je in onze radiofamilie te mogen hebben.
We gaan je ontzettend hard missen.
Vanwege heel radio Benelux,
vanwege Marc, Johan en Roger
Vanwege ons Durango team
Vanwege mij.
Bedankt Camille
Ik omschreef het pas nog zo:
We hebben er een beschermengel bij, maar we hadden je liever nog vele jaren in onze buurt gehad.
Tot ziens vriend.
